Naar huis

Om vier uur word ik wakker en lees het boek van Annejet van de Zijl over Gerard Heineken, en de ontwikkeling van Amsterdam uit. Mooi, aanbevolen. Ik val weer in slaap en wanneer ik weer wakker word varen we weer. En als ik dan om acht uur goed wakker word, lijken we op zee te zijn! Een grote watervlakte links en rechts, schepen alom en opspattend water klettert tegen mijn ramen. Ik pak de portofoon voor stroom en vraag waar we zijn. De Rijn. Prachtig! Ik zie mooie uiterwaarden, kerkjes, een stad, Rees. Ter hoogte van Emmerich struikel ik over de glazen tafel in mijn woning, ik breek de val door mijzelf met op de linkerpols op te vangen. Au, au!! Het ergste ongeluk tot op heden.
Na verloop van tijd vraagt Pieter wanneer ik van plan ben te komen. Vanwege de golfslag stelt hij voor me naar de stuurhut te begeleiden. Op de Nederrijn en Pannerdensch kanaal is het erg druk. Men passeert elkaar links en rechts, met een blauw bord geeft men elkaar aan langs de andere zijde te willen passeren. De automatische piloot is er al lang af, Pieter heeft het er druk mee ons veilig over de golven de navigeren . Op de wal is het mooi. Ik zie het hotel waar ik met Lucas overnachtte, de brug bij Emmerich waar ik deze zomer met Gerrie overheen zal wandelen, het mooie Deventer, de boerderij Keizersrande, een oude steenfabriek, Schotse Hooglanders. Ik kijk mijn ogen uit. Even na zeven uren glijden we de Spooldersluis bij Zwolle binnen.
Door deze reis ben ik even vér van huis geweest. Ik heb een heel andere wereld leren kennen. Enerzijds heb ik me verwonderd over de kunst van het varen, anderzijds haast nog meer over het voortdurend (onder)handelen over de volgende vracht. Een dag later lossen en laden is weer een extra dag zonder inkomsten, maar een goede prijs voor een vracht kan het weer compenseren.
Vanaf nu zal ik uitkijken naar de Alm. En dan ook even aan Jozua en zijn ouders denken.