Linksaf

Door de hitte niet kunnen slapen, niet weten hoe je moet liggen, de uren aftellend tot het wat frisser wordt. Van dit al het ik in de eerste nacht in mijn gastenwoning geen last. Verre van dat, ik had het koud, heel koud. De verwarming in mijn huisje had ik aan, maar niet op mijn slaapkamer. Ik wist niet eens dat er in de ombouw een radiator was verwerkt. Dus koud wakker geworden heb ik mij midden in de nacht met wat kleding omhuld en heb over het dekbed mijn jas en vest gelegd. En zo sliep ik uiteindelijk heel wat lekkerder dan die stikhete nacht in Zuid Frankrijk.
De route was gisteren heel overzichtelijk. Na een paar uurtjes varen op het Salzgitter Stichkanaal, gingen we links af, het Mittellandkanaal op. Vandaag gaan we weer links af, het Dortmund-Emskanaal op. Ik kan het allemaal goed volgen. Als ik op de brug ben, en daar ben ik vaak, kijk ik om mij heen, op het scherm of in een gidsje. In de Weska, de vaarbijbel,wordt heel nauwkeurig aangegeven wat zich links of rechts op de oever bevindt: een jachthaven, een zijkanaal, plaatsnamen, zwaaikommen, bruggen. Toen ik er de eerste keer inkeek viel het mij op dat er veel weegbruggen waren, maar dat was een domme vergissing. Een Wegebrucke is een brug voor wegverkeer, zoals je ook Autobahnbrücke, Strassenbrücke, Eisenbahnbrücke, Rührbrücke hebt. Langs het kanaal staan kilometerpalen. De eigen positie is zichtbaar op het scherm, evenals dat van mede kanaalgebruikers. Met AIS (Automatisch Identificatie Systeem) aan boord weten Adri en Pieter wie het zijn, en wat ze aan boord hebben. Inclusief een matroos of gast. Ook mijn aanwezigheid gaat dus aan passanten niet onopgemerkt voorbij.
Het linksaf gaan was leuk om mee te maken. Adri navigeerde, keek op het scherm naar wat zich het Mittelkanaal bevond, en vroeg aan schepen in de buurt of zij nog tegenliggers hadden gehad. Want tijdens de bocht nog even op de rem gaan is uiteraard geen optie.
Ondanks dat we verder niet van koers veranderen, varen we niet in een rechte lijn. Het kanaal volgt de hoogtelijnen, dat scheelt weer in het aantal sluizen. Het passeren van een sluis is voor mij overigens een feestje. Er is van alles te zien, en ik durf dan weer over het gangboord. Hoewel dit dan volgens Pieter weer gevaarlijker is dan tijdens de vaart. Het zij zo, ik voel me dan veiliger. Wie dit leest, en denkt dat het zich begeven op een gangboord een levensgevaarlijke bezigheid is, heeft het mis. Het gangboord is haast een meter breed, je zou er op kunnen fietsen. En er is een reling. Maar die zit niet aan de waterzijde, maar langs het ruim. Je kunt dus door één stap opzij te doen zó in het water stappen. En dat dit kan, vind ik eng. Normaliter begeven de gasten zich alleen over het bakboordgangboord, maar vanwege mijn manke polsje mag ik ook de andere zijde gebruiken. Wat mij gisteren het meest verwonderde, is dat ik nooit geweten heb dat het water in een kanaalsluis niet naar voren wegstroomt, maar spaarbekkens ín. Wanneer deze er niet zouden zijn, zou een kanaal als het Salzgitter Stichkanaal leeglopen. Een rivier wordt steeds aangevuld, een kanalen niet altijd. Bij het schutten stroomt het water in spaarbekkens, waar het opgeslagen wordt voor een volgende schutting. Gisteren passeerden we er drie, waarvan de laatste, de Hindenburgsluis,de grootste, oudste en meest indrukwekkend was. Tijdens onze fietstochten hebben we vaak naar het schutten van schepen gekeken, maar nooit heb ik geweten dat er een dergelijk mechaniek achter zat.
Ondanks dit voortdurend rechtuit varen, varen zij met een automatische piloot. Ze corrigeren alleen als zij dit van belang vinden. Daardoor is het mogelijk om in de mist of in het donker te varen, waardoor het voor hen mogelijk is de toegestane 16 uur per te maken.
Gisteravond stopten zij wat vroeger, en ging ik tegen half tien naar mijn eigen woning. Men spreekt hier inderdaad over een woning, en niet over een hut. Ook omdat er wat heel wat meters tussen zitten spreekt Jozua mij aan met buurvrouw Ria. Een buurvrouw die overigens wel erg veel bij de buren op bezoek is. Thuis gekomen was ik blij met mijn eigen plekje. Ik verheugde me op mijn eigen muziek, en een glaasje wijn. Muziek was er niet, dat zat op de bij A&P achtergelaten laptop. En wijn was er óók niet. Ik had twee flessen voor mijn wijnliefhebbende gastheer meegenomen, en gedacht er één voor mijzelf tussen de bagage gestoken te hebben. Niet dus. Na enige twijfel heb ik toch mijn schroom overwonnen, en ben teruggegaan om mijn gegeven wijn terug te vragen. Uiteraard met de toezegging hen opnieuw een fles te geven. Genant. Maar soms moet je keuzes maken.